Wieniec dożynkowy

    Najbardziej charakterystycznym i zarazem głównym elementem dożynek jest wieniec dożynkowy. Upleciona ze zbóż, ziaren, warzyw, owoców, ziół wiązanka nawiązuje do ostatniej kępy niezżętego zboża tzw. „przepiórki”, która na zakończenie żniw była uroczyście ścinana i pleciona w wieniec. Właśnie od tej czynności rozpoczynały się dożynki. Najlepsze żniwiarki dekorowały „ostatni snop” jarzębiną, owocami, orzechami, kwiatami, wstążkami. Tradycyjnie wieniec miał kształt koła lub korony – obecnie przybiera przeróżne formy: krzyża, podobizn świętych, duchownych czy choćby budowli sakralnych.

    Wieniec dożynkowy uosabiał ogól zebranych plonów oraz urodzaj, dlatego też często nazywany był „plonem”. Niesiony był (na rękach lub głowie) przez najlepszą żniwiarkę, za którą ciągnął się orszak żniwiarzy ubranych w odświętne stroje, niosących przystrojone kwiatami sierpy i kosy. Cały barwny orszak żniwiarzy kierował się do kościoła, aby poświęcić „plon”. Następnie przechodzono do domu gospodarza dożynek lub do dworu, gdzie odbywała się biesiada i tańce poprzedzane modlitwą. Po zakończeniu świętowania wieniec dożynkowy pozostawał w stodole, gdzie był przechowywany do wiosny. Przed rozpoczęciem nowego siewu, mieszano ziarna siewne z ziarnami wykruszonymi z wieńca, co miało zapewnić obfite żniwa.